🪶 The Arena Is Not my Name

I stood where echoes feed on stone,  

where verdicts wear robes of delay.  

They called it duty, I called it dusk—  

the hour when silence learns to speak.

My hands held systems,  

not swords.  

My battles were made of questions,  

my wounds—of withheld replies.

They said: wait.  

The wind will change.  

But I am not a leaf.  

I am the tree that chose to shed.

Resignation is not a letter.  

It is the breath between two truths:  

the one they write,  

and the one I live.

I do not die in the arena.  

I dissolve from it—  

like ink from a forgotten decree,  

like fire from a cold rebellion.

Now, I teach with ash and light.  

And if they ask where I went,  

tell them:  

he walked out  

wearing his own name.

  

🩸 A Little Fall, A Big Question: Parenting, Blood, and the Logic of Children

 Yesterday, as I drove home with my twin daughters in the back seat, I received a call from my niece. She sounded cheerful, proud even—she had just donated blood for the first time. A small act, perhaps, but one that carries quiet courage and compassion.

I shared the news aloud, half speaking to myself, half to the girls. “She gave her blood,” I explained, “so that someone who’s hurt and has lost blood can be helped. Her blood will refill what was lost.”

There was a pause. Then came the question—sharp, sincere, and utterly childlike.

“Appa, when I fell down in school last week, why didn’t you give me blood?”

I smiled, but her question lingered. It wasn’t just curiosity—it was logic wrapped in love. In her world, falling down meant losing something. And if giving blood was how we help someone who’s hurt, why hadn’t we helped her that way?

I took a breath and tried to explain.

“That’s a smart question, kuttima. When you fell, your body was strong enough to fix itself. It made new blood all on its own—like magic! But sometimes, when someone is very badly hurt or sick, their body needs help. That’s when kind people share a little of their blood to help them heal.”

She nodded, half convinced, half still wondering. And I realized—this wasn’t just a biology lesson. It was a moment about empathy, about how children understand care, and about how they see love not just in words, but in actions.

In her eyes, blood wasn’t just a fluid—it was a symbol of help, of presence, of being there when someone is hurt.

💬 What Children Teach Us

As adults, we often explain things in terms of systems and science. But children ask us to explain things in terms of love. Their questions remind us that logic and emotion aren’t opposites—they’re intertwined.

My daughter’s question wasn’t about blood. It was about belonging. About whether we show up when someone falls.

And maybe that’s the deeper lesson: that every fall, no matter how small, deserves attention. That healing isn’t just physical—it’s emotional, relational, and sometimes, symbolic.

🌱 A Final Thought

I’m grateful for that car ride. For my niece’s act of kindness. For my daughter’s innocent challenge. And for the reminder that parenting is less about having answers, and more about listening to the questions that matter.

Do Something

 What am I? What have I become? 

What am I doing? 

Am I me? 

Enough of questions..

Only i should answer them

Because they're about me

Asked by me. 

My present condition has kindled me

You know, I'm surrounded by people

Kith and kin

Blood and flesh 

Of course they're are part of my life

What they've made me

Should I need them

No no no

I need me

There's this idiot

Who thinks of me, 

Hmmm! What's the use in thinking,

Or am I thinking that he thinks of me

Fooh

If he is near

I would dare and hear 

I'm sure he will be my dear

I wouldn't think in alone 

Two would make us a pack of wolves

Time you are to be blamed

Idiot keep thinking

And do something soon

Nailed

 "Appa, What's good Friday?", my daughter asked

"That's a day when Jesus was nailed to the cross", was my reply

"Why did they nail him?"

i should simplify it for my young daughter, i thought and answered - 

"because he was too good and didn't turn bad"

"Oh! Ok."

a

    few

            seconds... p  a  s  s  e  d

"You know i am also as good as Jesus", i said

"Fine appa, I will soon learn to use hammer and nail", came her sharp response

Call Busy

 

In the silence of the night,

I dial her number, my heart alight,

Alas, she rejects my call,

no words, no text, nothing at all.

 

Perhaps she’s busy, lost in her world,

where dreams and reality are twirled.

Yet a simple text or a single word,

would soothe my heart like a songbird.

 

I ruminate on her day and night,

my love for her taking flight,

Growing wilder with each passing hour,

like a sunflower seeking the sun’s power.

 

I wait for her call, lost in thought,

imagining what battles she fought.

But this cannot go on and on,

like an endless marathon.

 

Sometimes I’m fed up, sometimes I’m angry,

Emotions swirling in a frenzy.

Yet I console myself in the quiet night,

under the moon’s gentle light,

 

For she can do this only to me, because she knows I’m hers eternally.

தேடல்

 அடர்ந்த காடு

உள்நுழைந்தால்
பழகிய மரங்கள்
வேம்பு, புளி, அரசம், ஆலம், புங்கை, பலா
பழகிய நிறங்கள்
பச்சை, மஞ்சள், கருப்பு, வெள்ளை, சிவப்பு
சில நேரங்களில் கண்டிராத பூக்கள்‌ - சிறிதும், பெரிதுமாய்
ஓரிடத்தில் கொய்து, வேறிடத்தில் எறிவதா?
செடிகளோடு இருக்கட்டும்

இன்னும் சில தூரம்..

பழகிப்போய் இருந்தது
காட்டின் மணம் நாசிக்கு
பூச்சிகளின் இரைச்சல் காதுக்கு
மரம் செடிகளுக்கு இடையே முட்கள்
பாதங்களில் ஒட்டிய மண்ணும் சக்தியும்

உணவுக்குப் பஞ்சம் இல்லை
காடு இல்லை என்றா கூறிவிடும்?
பழங்கள், சிறு நீரோடை தண்ணீர்
சேகரித்த உணவு

இன்னும் சில காலம்..
நடை, காடு, நான் என்ற வேறுபாடு குறைந்து போனது


அது இரவா? அது பகலா? தேவையில்லை
இரண்டு கண்கள் என் பார்வையில் பளிச்சிட்டன
பயம் வந்தது... காட்டிற்குள் ஓடினேன்
அதே குரல், கேட்டு மயங்கிய குரல், ஒலித்தது
அழுகை வந்தது... காட்டிற்குள் ஓடினேன்
ஆடைகள் அற்ற உடல் நெருங்கியது
கோபம் வந்தது... காட்டிற்குள் ஓடினேன்

நினைவுகள் கூடி துரத்தியது
பழகிய மரம், பூக்கள், நிரம், மணம், உணவு, நீர்
பயம், அழுகை, கோபம், ஆகியவற்றை மீறி
தனிமை பீறிட்டது... ஓடினேன் மீண்டும்

கலங்கிய கண்கள், புன்னகை ஏந்திய உதடுகள்
விரிந்த கைகள், அதனிடையே தலைசாய மார்பு

ஓட்டம் நின்றது
காட்டிற்கு வெளியே நானாக நாங்கள்

சாமானியன் அல்லா சாமானியன்

என் மகளின் புதியதாய் வாங்கிய மிதிவண்டியின் சக்கரத்தில்  காற்று இறங்கிய படி இருக்க தெருவோரத்தில் இருக்கும் சைக்கிள் கடைக்கு எடுத்துச் சென்றேன் .
"புதுசா இருக்கு சார்! இருங்க பாக்கறேன்", என்றார் ஆளுக்கு சட்டை அணிந்த முதலாளி .
நொடிகள் கடந்த நிலையில் ...
"வோல் ட்யூப் போயிருக்கின்னு நெனைக்கிறேன், சரி பண்ணிட்டேன்", என்றார்.
"ட்யூப கழட்டி பாக்கலாம்ல?  அப்புறம் மறுபடியும் பிரச்னை வரப்போகுது", என்றேன் அலைவதற்கு சளைத்தவனாய்.
"இல்ல சார் புது சைக்கிள் பிரிச்சு பாக்க மனசு வரல.", என்றார் புன்னகைத்தவாரு.
மலைத்து நின்றேன்.  சாமானியன் என்று எண்ணிவிட்டோமே, தவறு.
"எவ்வளவு பணம் அண்ணே?", என்றத்துக்கு "போங்க சார் பிள்ளைகள் சைக்கிள்க்கு எதுவும் வேண்டாம்" என்றார்.
மூன்று ரூபாய் காற்றடித்த காசு என்று கொடுத்து விட்டு கிளம்பினேன், கற்றவனாய்.

Let us be water

Let us be water
     not the stagnant pond,
     neither the fresh rain water-
forming micro streams for it flow.

Let us be water
     a heavy rain causing heavy floods,
Let us be the flood water carrying 
     all hindrances in our path,
deposited safely in the banks.

The main course with ultimate force,
     marching forward and forward,
     leave people gaping with an awe,
     unstoppable and with the power of climbing higher altitude.

Let us be water.

நடை பழகு

சிறு வயதில் நடை பழகும் நாம்
வயது ஏற ஏற
நடந்து பழக கற்றுக்கொள்ள வேண்டும் 

கல்யாண மாலை கொண்டாடும் பெண்ணே

கல்யாண மாலை கொண்டாடும் பெண்ணே என் பாட்டைக் கேளு உண்மைகள் சொல்வேன்
சுருதியோடு லயம் போலவே இணையாகும் துணையாகும் சம்சார சங்கீதமே

(கல்யான மாலை)

வாலிபங்கள் ஓடும் வயதாகக்கூடும் ஆனாலும் அன்பு மாறாதம்மா
மாலையிடும் சொந்தம் முடிபோட்ட பந்தம் பிரிவென்னும் சொல்லே அறியாதம்மா
அழகான மனைவி அன்பான துணைவி அடைந்தாலே பேரின்பமே
மடிமீது துயில சரசங்கள் பயில மோகங்கள் ஆரம்பமே
நல்ல மனையாளின் நேசம் ஒரு கோடி நெஞ்சமெனும் வீணை பாடுமே தோடி
சந்தோஷ சாம்ராஜ்யமே...

(கல்யாண மாலை)

கூவுகின்ற குயிலைக் கூட்டுக்குள் வைத்து பாடென்று சொன்னால் பாடாதம்மா
சோலைமயில் தன்னை சிறைவைத்துப் பூட்டி ஆடென்று சொன்னால் ஆடாதம்மா
நாள்தோறும் ரசிகன் பாராட்டும் கலைஞன் காவல்கள் எனக்கில்லையே
சோகங்கள் எனாகும் நெஞ்சோடு இருக்கும் சிரிக்காத நாளில்லையே
துக்கம் சிலனேரம் பொங்கிவரும்போதும் மக்கள் மனம்போலே பாடுவேன் கண்ணே
என் சோகம் என்னோடுதான்...

(கல்யாண மாலை)